رفتی وافسوس ،‌ نچیدی مرا

هرچه شکفتم ، تو ندیدی مرا

رفتی وافسوس ،‌ نچیدی مرا

ماندم و پژمرده شدم ، ریختم

تا که به دامان تو آویختم

دامن خود را متکان ای عزیز

این منم ای دوست ، به خاکم نریز

وای مرا ساده سپردی به باد

حیف که نشناخته بردی زیاد ...

همسفر  ِ بادم ازاین پس مدام

می گذرم بی خبر از بام وشام

می رسم اما به تو ، روزی دگر

پنجره ر ا ، بازگذاری اگر...

.

شفیعی کدکنی