ولنتاین 97

باور نمی کردم شبی تنها بمانم

در شادی وغمها شبی تنها بمانم

سالها تو بودی ظاهرا همخانه ی من

اما چنان کردی که در ظن ها بمانم

زن داشتم و تنها برایم فکر ِ خرج بود

خارم شدی ؛ در حسرت ِتن ها بمانم  

مژگان ِ چشمت ؛ زهر ِ ماری بود و کاری

دایم زدی نیش  چوون و ؛ در چَن ها بمانم

گاهی ز دروازه نگشتی رد به صد زور

گاهی شدی رد ؛ گرچه چون سوزن بمانم

یک عمر بودی هم اتاقی ! جای همدم

از آن ؛ سبب کردی که با زن ها بمانم

اسم مرا همواره بر دوشت تو داری

اما به لج رفتی که من بی زن بمانم

امّیدوارم در همه عمرت که باقیست

کوری شوی تا من ؛ پی ِ روزن بمانم

حبیب اوجاری

1397.11.25